پهنه بندی فضایی کانون های گردشگری به منظور تعیین مناطق بهینه خدمات گردشگری در استان فارس

ارائه خدمات بهینه به گردشگران یکی از پایه­های اساسی در زمینه جذب و رضایت گردشگران است، چرا که لازمه­ی گریز از پیامدهای نامطلوب گردشگری و دست­یابی به الگوی بهینه توسعه مقصد گردشگری، دسترسی گردشگران به خدمات و تسهیلات گردشگری است. هدف پژوهش حاضر، پهنه­بندی کانون­های گردشگری استان فارس به منظور تعیین مناطق بهینه خدمات گردشگری می­باشد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و متغیرهای پژوهش شامل 19 شاخص در زمینه خدمات گردشگری بوده که از طریق فن دلفی بدست آمده و سپس با تحلیل سلسله­مراتبی و مدل کوپراس که یکی از مدل­های تصمیم­گیری چندمعیاری است، کانون­های بهینه خدمات گردشگری رتبه­بندی و در نهایت به دو سطح فرا توسعه و فرو توسعه تقسیم­بندی شدند. نتایج پژوهش بیانگر آن است که قلمرو تحقیق با توجه به جاذبه­های گردشگری متعدد دارای توزیع نامتعادل و نامناسب از لحاظ دسترسی به خدمات گردشگری می­باشند و بخش­هایی همچون بخش مرکزی شیراز، آباده، فسا و نی­ریز که از لحاظ جاذبه­های گردشگری دارای پتانسیل بیشتر بوده به همان نسبت خدمات گردشگری بیشتری را طلب می­کنند و باید برنامه­ریزان و مسئولان امر توجه ویژه­ای به این مناطق نشان دهند، این مناطق را در اولویت توسعه قرار دهند. از سویی بخش­های جنوب و جنوب­ غربی استان همچون محمله، خشت، افزار، پشتکوه و ... با توجه به آب و هوای گرم و خشک و وجود جاذبه­های گردشگری کمتر در اولویت­ آخر از نظر توسعه قرار گرفته­اند.